Als zelfs wind mee niet fijn meer is

Eens per jaar gaan we potverteren. De betaalde penningen voor verloren boompjes, pitten en natten moeten opgemaakt worden. Om beurten nemen we de organisatie op ons, boeken we een hotel, vullen een programma voor de zaterdag en nog een toetje voor na het ontbijt op zondagochtend, Afgelopen weekend was het weer zover en verkenden we Deventer en omgeving. Zaterdag bezochten we na een kilometer of twintig fietsen de Levenstuinen van het Groot Hontschoten. Een verrassende verzameling tuintjes dat absoluut een bezoekje waard is. Alleen moet je dan eigenlijk wel mooi weer hebben en dat hadden we niet. Ach, toen ging het nog wel, het regende af en toe een beetje, het waaide wat. We lunchten nabij het pontje over de IJssel naar Gorssel. En toen begon het, de bui werd een plensbui, de wind werd storm en niet zomaar storm.
We stelden ons vertrek uit, en nog eens uit maar uiteindelijk moesten we toch terug naar Deventer. Nu moet ik eerst vertellen dat we met achten zijn en dat de helft daarvan trapondersteuning op de fiets heeft. De anderen gaan op eigen kracht. De vier met elektrische fiets waagden de tocht, een kilometer of tien naar het hotel. En dat werd een tocht om nooit te vergeten. We hadden de wind van opzij, achter. Dat was op zich niet ongunstig, anders, het had nog veel slechter geweest kunnen zijn. Met de grootst mogelijke moeite hielden we de fietsen op de weg, steeds zoveel mogelijk links rijdend om bij een rukwind niet meteen van het asfalt te waaien. De regen geselde het gezicht, de kleding was doorweekt, jassen hielden niets tegen. Water stond in de schoenen en in de jaszakken. Ondergoed, geen draad bleef droog. We leverden de dames af bij het hotel en reden met twee auto’ s terug naar het restaurant, plaatsten daar de fietsen van de achterblijvers op het rek en de mensen aan boord en reden snel weer terug naar Deventer. Drie keer dezelfde weg, een keer per fiets, twee keer met de auto. Telkens lagen er meer afgerukte takken, en geen kleintjes, op de weg. Een warme douche en ik kwam weer een beetje op temperatuur. Het oorspronkelijke plan, in de koekstad tapas te gaan eten, hebben we laten varen, we bleven in het hotel waar we een prima maal genoten.
Hoe anders begon de zondagmorgen. Een blauwe lucht, de zon, de snel oplopende temperatuur, het waren de begeleidende elementen voor een stadswandeling onder leiding van een ervaren gids. Mooie verhalen over een van de oudste steden van ons land. Een kopje koffie met een stukje Deventer koek besloot een ondanks het noodweer geweldig weekend.