Ik ken haar niet. Of toch, herken ik haar niet? Ze heeft een geschiedenis, gaat al heel veel jaren mee. Het is haar af te lezen, niet alles was even gemakkelijk. Ouder worden, oud zijn. Veel herinneringen, goede, slechte. Getekend door het leven. Laten we eerlijk zijn, als al die anderen van haar leeftijd. Ze heeft nauwelijks houvast, haar generatie is grotendeels uit het leven gestapt. Zij nog niet. Dat hoeft ook niet direct, ondanks het gemis. Het niet kunnen praten over hoe het ooit was.
Is dat belangrijk?
Voor haar wel, ze leeft in het onbegrijpelijke heden, herkent de hedendaagse verhoudingen niet meer. Ze probeert het nog wel maar kan er met niemand over praten.
We noemen dat eenzaamheid!
Mensen hebben daar behoefte aan. Aan praten. En naarmate de dagen van 1 & 2 november (bij ons worden dan de doden herdacht) en 11 november (herdenking van alle gesneuvelden) naderbij komen, hoe meer ze ‘droef te moede’ worden…
2 november, Allerzielen, hier ook in katholieke kringen. Het zijn lastige momenten net als de feestdagen straks weer
Ik denk dat inderdaad het niet meer kunnen d=delen van je herinneringen erg zwaar word.
ik merk dat regelmatig (nog niet bij mijzelf hoor)
Mijn vader zei altijd .vind het niet erg om oud te worden.maar wel dat iedereen al weg is…Hij is 92 geworden.
dat is de prijs die de allersterksten betalen zeg ik tegen mijn 94jarige moeder