Op de pof

‘ Laat ik het nooit merken’, woest was hij, mijn vader.
Geen idee waar hij het over had, nou, die duidelijkheid kwam wel.
Mijn vaders carrière in een paar woorden, etaleur, winkelbediende, bedrijfsleider, verkoper. En dan vooral, en altijd, verkoper.
En verkopen deed hij, voor verschillende bazen. In de zeventiger jaren was dat een tijdlang bij Nijman, het afbetaalmagazijn in de Domstad. Je kocht daar op de pof en dat kon hij billijken. Als er even geen geld was en er was iets echt nodig dan moest dat kunnen, hij had er zelf ook ervaring mee.

‘Laat ik het nooit merken’, de zaterdagavond voor vaderdag. Nijman had goede zaken gedaan en mijn vader had zich op lopen winden. Dat mag niet, hij hield zich in maar wij kregen de volle laag.
‘Maar wat zit je dan dwars, wat is er gebeurd?’
Het duurde even, het kwam met horten en stoten. Hij had zich dood geërgerd aan de klanten die op de pof een vaderdagcadeau aanschaften. Dat je leende omdat het niet anders kon, akkoord, daar had hij vrede mee. Maar voor een scheerapparaat als cadeau?

Jaren later kochten we, als eersten in het gezin een eigen huis. Vanzelfsprekend met geleend geld, een hypotheek. Het heeft heel wat voorrekenen en overtuigingskracht gekost voor hij vrede had met onze keus.