Ik heb het ineens behoorlijk te pakken, of moet ik zeggen, het heeft me te pakken. Natuurlijk, je zag het wel een beetje aankomen, snotterig, niezen. Maar verder niets ernstigs. Lekker fietsen en wandelen door de Zeeuwse dreven, iedere dag een hapje buiten de deur. Kortom, niks aan de hand. Tot gistermiddag toe. De auto was gepakt en we fietsten nog een laatste rondje van een kleine veertig kilometer.
Maar gaande dat fietstochtje voelde ik me steeds lamlendiger. Niet veel meer dan dat, ik reed de auto nog geconcentreerd terug. Maar wel inmiddels met de papieren zakdoekjes binnen handbereik.
Eenmaal thuis was ik nog in staat de auto uit te pakken maar dat ging steeds moeizamer. Geen lucht, bekaf. Na nog een kopje thee ben ik mijn bed ingedoken en in no time sliep ik, tweeëneenhalf uur aan een stuk. Het had meer kunnen zijn maar ik had bewust de wekker gezet, vrees anders in de nacht uren wakker te liggen.
Vandaag maar niet naar de sportschool, lekker kalm aan, het zal wel weer overgaan.