Geen idee hoevaak ik er langs gereden ben, de watertoren bij de Helling langs de Vaartse Rijn. Een groot deel van mijn jonge jaren woonden we in Hoograven, of is het op Hoograven? Hoograven is in de vijftiger jaren geannexeerd door Utrecht, het oude Hoograven hoorde bij de toenmalige gemeente Jutphaas, nu Nieuwegein. En als je dan naar de stad reed zag je de imposante toren aan de linkerkant.
Maar ik was er nooit geweest. We hadden er niets te zoeken op Rotsoord, het kleine industrieterrein, daar langs het kanaal.
Inmiddels wonen we al bijna vijftig jaar in Schoonhoven en niet veel na mijn vertrek verhuisden mijn ouders, we hadden niets meer te zoeken, daar in Utrecht Zuid.
Tot afgelopen zaterdag, een gezellig verjaardagsfeestje in het barretje in die watertoren. Want watertorens krijgen overal een nieuwe bestemming, deze herbergt naast dat barretje boven een restaurant met fraai uitzicht. We parkeerden bij de oude Pastoefabriek, van die designstoelen. Industrieel erfgoed dat ook een nieuwe bestemming kreeg, de Utrechtse hogeschool voor de kunsten heeft er nu een dependance.
De Vaartse Rijn is vooral nog terrein voor de pleziervaart. De ooit belangrijke verbinding van Utrecht naar de Lek is te smal voor het hedendaagse vervoer over water.
Soms kom je ineens oog in oog te staan met al die veranderingen. Je ervaart het doorgaans als normaal, het valt niet echt op. Tot je je een keer een nostalgische blik in je verleden gunt.
