De schaamte voorbij

De schoolrapporten van begin zestiger jaren laten het duidelijk zien, klassieke talen, een ramp, moderne talen (Frans, Duits, Engels) met heel veel goede wil matig. Nederlands is goed, geen probleem, de bètavakken stuk voor stuk uitstekend. Een tamelijk onevenwichtige lijst dus, maar overduidelijk. De overgang van gymnasium naar HBS bood geen verbetering, de toch al matige kennis van de moderne talen kreeg een opdonder, ik moest van passief naar actief taal leren. Zeg maar van begrijpend lezen naar spreken. 

Ik kan me redden in het Frans wat betekent dat ik een maaltijd en een biertje kan bestellen en aan het eind l’addition, de rekening kan vragen ( of ik het dan ook goed schrijf zal me een zorg zijn).

Ik voelde me heel erg unheimisch tijdens een meerdaagse zakelijke bijeenkomst waarin ik zelf een presentatie in het Engels moest geven. Die presentatie ging nog wel na de grondige voorbereiding maar de discussie erna was een verschrikking.

Een aantal jaren geleden waren we in Italië op een vakantiepark en hadden we Duitse buren. Gezellig gebabbeld in, wat mij betreft het Duits dat de gemiddelde Amsterdammer spreekt, slecht dus. Maar de buren prezen me met mijn kennis van hun taal. En belangrijker, we begrepen elkaar, is dat niet waar het om gaat? 

En toen viel voor mij het kwartje, mijn Frans, Duits, Engels is matig maar veel beter dan jullie Nederlands. En, zolang je begrijpt wat ik bedoel is het goed genoeg! Ik ben me er vrijer door gaan voelen, ben de remming kwijt en voel me er wel bij.