Gisteren bereikte me het overlijdensbericht van een man die ik redelijk oppervlakkig ken. Ik zag hem een à twee keer per week, vaak in de kleedkamer van de sportschool waar ik me klaarmaakte voor mijn uurtje fitness terwijl hij dat net achter de rug had. We wisselden dan wat woorden, maakten over en weer een grapje.
De man werd drieënnegentig. Tot een week of drie geleden deed hij trouw zijn push-ups, tweeëntwintig. Een half jaar geleden was alvleesklierkanker bij hem geconstateerd en kreeg hij de mededeling dat hij de kerst waarschijnlijk niet zou halen. Hoe hij daar elders mee omging weet ik niet maar op de sportschool bleef hij actief. Het moest wel heel slecht weer zijn wanneer hij de auto boven de fiets koos en van de zomer was hij nog drie weken naar Drenthe, op huis en hond van iemand passen.
Afgelopen zaterdag hoorde ik dat hij inmiddels bedlegerig was. Ik nam me voor hem nog even een berichtje te sturen, hem, zoals in de DELA reclame wordt aanbevolen, bij leven nog even te melden dat hij qua sportief volhouden en de positiviteit die hij uitstraalt een voorbeeld voor me is.
Het is er niet meer van gekomen, zo rond de tijd dat ik het voornemen nam zaterdag blies hij zijn laatste adem uit.
Het leven gaat door, maandagochtend verplaatste ik gewoon weer tienduizend kilo. En ik ben van plan dat nog jaren vol te houden, ik had mijn goede voorbeeld.
Condolerende groet,